Serdecznie zapraszamy na pierwsze w tym roku akademickim seminarium naukowe Instytutu Kulturoznawstwa w ramach kontynuowanego cyklu „Kulturoznawstwo wobec wyzwań nowej humanistyki”.
Naszymi gośćmi będą dr Aleksandra Kil-Matlak, dr Jacek Małczyński i dr Joanna Sieracka z Laboratorium Humanistyki Współczesnej (Instytut Kulturoznawstwa, Uniwersytet Wrocławski), którzy wygłoszą wykład pod tytułem: „Laboratorium humanistyczne jako mimikra”.
Seminarium odbędzie się 27 października (poniedziałek), godz. 11:30 (sala I, budynek AB).
Biogramy:
dr Aleksandra Kil-Matlak – kulturoznawczyni zainteresowana mediami. Jej doktorat, obroniony na Uniwersytecie Wrocławskim, ukazał się niedawno w serii Nowa Humanistyka jako Fiszki. Od humanistyki cyfrowej do analogowej (IBL PAN, 2024).
dr Jacek Małczyński – kulturoznawca, zajmuje się humanistyką środowiskową, historią humanistyki i studiami postkolonialnymi. Autor książki Krajobrazy Zagłady. Perspektywa historii środowiskowej (2018). Ostatnio współredagował Knowledge in the Shadow of Catastrophe. Key Thinkers of Polish Humanities in the Post-War Era (2024).
dr Joanna Sieracka – kulturoznawczyni zainteresowana humanistyką zaangażowaną, zwłaszcza praktyką i teorią feministyczną. W 2024 była stypendystką Institut für die Wissenschaften vom Menschen (IWM) w Wiedniu. Obecnie pracuje nad książką o Czarnych Protestach i Strajkach Kobiet w kontekście przemian feminizmu w Polsce.
Abstrakt: Podczas wykładu zastanowimy się, co kryje się za obserwowaną we współczesnej humanistyce „gorączką laboratoryjną”. Czy laboratoryzacja oznacza ponowne „ocieplenie” relacji między naukami humanistycznymi a przyrodniczymi? A może zaabsorbowana ideą laboratorium humanistyka traci swą autonomię i podporządkowuje swe reguły poznawania przyrodoznawstwu? Jakie ryzyka pociąga za sobą wędrówka pojęć przyrodoznawczych (np. stygmergii) w kontekście kolektywnych sposobów praktykowania wiedzy? Czy za charakterystycznym dla „zwrotu laboratoryjnego” (jak się go nazywa) kultem innowacyjności nie kryje się neoliberalny styl uprawiania nauki?
Jak postaramy się pokazać, śledząc zarówno archeologię laboratorium humanistycznego (przypadek Mundaneum Paula Otleta oraz tworzonego przez Jurija Łotmana Laboratorium Historii i Semiotyki), jak i jego posthumanistyczne oblicze, powinno ono działać nie tyle zgodnie z formułą mimesis, imitując przyrodoznawstwo, co raczej na zasadzie mimikry. W ten sposób laboratorium stać się może miejscem praktykowania „humanistyki reflektywnej” – jak nazywała ją Dorota Wolska – lub „humanistyki humanistyki” – by użyć sformułowania Michela Foucaulta – stając się miejscem oporu w strukturach uniwersytetu.
