Monografia jest próbą usytuowania współczesnej fotografii jako sztuki w obszarze fleksji kulturowej. Punktem wyjścia jest pojęcie foto-tekstu wskazujące na ścisły i niejednoznaczny związek pomiędzy znaczeniami wizualnymi i kontekstem narracyjnym obrazów. Przedstawiono trzy najciekawsze, zdaniem autorki, miejsca styku fotografii i narracji: pierwsze – inspirowane teoriami strukturalnymi (koncepcje R. Barthesa i J. Bergera), drugie – prezentowane we współczesnych studiach wizualnych (np. M. Bal) traktujących równorzędnie obraz i tekst w teoriach, trzecie – w refleksji nad historią i pamięcią (P. Ricoeur), w której wizualne świadectwo pozwala stawiać pytania o sposób konstruowania narracji o przeszłości. Pokazano, jak narracyjne koncepcje badania obrazów mogą posłużyć do analizy współczesnej sztuki, a zwłaszcza trzech narracji kulturowych, których punktami zainteresowania są kolejno: natura w percepcji kulturowej, tożsamość w spojrzeniu fotografa-obcego oraz historia w pamięci społecznej.